Pielęgnacja psa
Posiadając czworonożnego przyjaciela nie możemy zapominać o jego pielęgnacji – nie ma niestety jednego i sprawdzonego sposobu na to. Różnorodne rasy oraz kundelki różnią się długością i rodzajem sierści, kształtem uszu oraz sposobem funkcjonowania. Postaram się jednak zaprezentować kilka uniwersalnych zasad, dzięki którym pielęgnacja stanie się łatwiejsza. Dzięki naszej trosce będziemy mogli stworzyć indywidualny rytuał wykonywanych zabiegów, które są niezbędne dla naszego psa.
Psia kąpiel
Przedstawiciele każdej rasy jej potrzebują. Im sierść jest dłuższa, tym powinien być częściej kąpany. Nieprawdą jest stwierdzenie, że psa nie można kąpać zbyt często – trzeba go kąpać, gdy sierść jest wyraźnie brudna i zanieczyszczeń nie da się usunąć w żaden inny bezpieczny sposób. Małe psy o długiej szacie, jak na przykład Yorkshire terrier, Shih tzu lub Maltańczyk, mogą być z powodzeniem kąpane raz na tydzień. Trzeba jednak przestrzegać kilku bardzo ważnych zasad, aby pielęgnacja była skuteczna:
- stosujmy tylko specjalistyczne psie kosmetyki– nie możemy kąpać psa przy użyciu kosmetyków przeznaczonych dla ludzi, nawet tych dla niemowląt. Zawarte w nich substancje mogą podrażniać psią skórę i powodować uczulenia. W preparaty zaopatrujmy się w sklepach zoologicznych lub u weterynarza – mogą wydawać się droższe, lecz z pewnością wystarczą nam na dłużej. Do wyboru mamy również szampony zapobiegające łupieżowi, bakteriobójcze, albo pomagające pozbyć się pasożytów.
- używajmy lanoliny i odżywki – warto dokupić również specjalną odżywkę do psiej sierści i preparaty z lanoliną. Dzięki odżywce łatwiej rozczeszemy włos po kąpieli, dzięki czemu narazimy psa na mniejszy stres związany z szarpaniem. Lanolina natomiast pozwala odbudować naturalny płaszcz ochronny skóry, który zostaje naruszony pod wpływem mycia.
- minimalizujmy stres – większość psów nie lubi kąpieli. Ma to niestety związek z przykrymi doświadczeniami podczas poprzednich myć. Zadbajmy o komfort zwierzęcia – na dno wanny połóżmy wkładkę antypoślizgową, nie ciągnijmy i nie mierzwmy długiej sierści, a przede wszystkim – nigdy nie zalewajmy psu nosa.
Pielęgnacja sierści
Najistotniejszym czynnikiem jest długość sierści. Nawet psy o krótkiej szacie wymagają regularnego szczotkowania, bo pomaga ono utrzymać w dobrej kondycji nie tylko pokrywę włosową, ale również skórę naszego pupila. Psy długowłose wymagają częstszego czesania i zajmuje ono znacznie więcej czasu, a zaniedbanie tego rytuału może mieć przykre dla zwierzęcia skutki. Przedstawiciele ras szorstkowłosych muszą być z kolei co jakiś czas trymowane, co również trudno zrobić samodzielnie. Na szczęście istnieje wiele psich salonów fryzjerskich, które zajmą się tym w sposób profesjonalny.
Pielęgnacja uszu i oczu u psa
Są to dwie najwrażliwsze części psiego ciała. Uszy w szczególny sposób narażone są na choroby u tych ras, które mają je długie, zwisające lub o nietypowych kształtach – dlatego pielęgnacja ich jest tak ważna. Nie dopuszczajmy do tego, aby w środku gromadziła się wilgoć (na przykład po kąpieli), ani fragmenty ciał obcych (chociażby po spacerze). Należy je oczyszczać regularnie, choć z umiarem, bo zbyt częste usuwanie woskowiny będzie powodować jej wzmożoną produkcję. Używajmy do tego delikatnych wacików, możemy też kupić u weterynarza specjalne preparaty. Wacikiem nasączonym przegotowaną wodą albo roztworem soli fizjologicznej przemywajmy również oczy psa zawsze wtedy, gdy w kąciku zauważymy gromadzącą się wydzielinę. Uszy i oczy trzeba często kontrolować, a wszystkie niepokojące nas objawy powinniśmy natychmiast zgłaszać weterynarzowi.
Pielęgnacja pazurów i higiena uszu u psa
Niektóre zabiegi pielęgnacji zębów i pazurów wykonamy w domu, innymi musi zająć się weterynarz. Jeśli pies dużo biega po dworze, to prawdopodobnie sam ściera sobie pazury w wystarczający sposób. Obcinania wymaga jednak zazwyczaj „piąty pazur”, który potrafi zawinąć się i kaleczyć opuszki. Przycinanie nie ominie tych piesków, które większość czasu spędzają w mieszkaniu. Jest to czynność bardzo delikatna i lepiej pójść wtedy do weterynarza, przynajmniej za pierwszym razem, aby dokładnie pokazał nam, jak należy to robić. Jeśli chodzi o higienę jamy ustnej, to największym zagrożeniem jest gromadzący się na zębach kamień. Można co jakiś czas umyć psu zęby za pomocą specjalnej pasty i szczoteczki, ważna jest również odpowiednia dieta. Pies powinien co jakiś czas jeść suchą karmę oraz gryźć gryzaki, które pomagają oczyścić zęby z osadu. Usuwanie kamienia odbywa się u weterynarza i wymaga pełnej narkozy, dlatego lepiej zapobiegać jego zbytniemu narastaniu.
http://psy-pies.com/artykul/pielegnacja-psa,150.html
Kundelek – najpopularniejszy pies na świecie
Najpopularniejszym i najzdrowszym psem na świecie jest… kundelek! Myślisz nad przyjęciem pod swój dach czworonożnego przyjaciela? Jeśli chcesz, aby Twój pies był niepowtarzalny i dozgonnie Ci wdzięczny – zaadoptuj mieszańca. Zaopiekuj się nim, a kundelek otoczy Cię wielką miłością i przyjaźnią do końca życia.
- Mieszaniec jest niepowtarzalny
Charakter i wygląd Twojego psa jest jedyny w swoim rodzaju – nie spotkasz innego o tych samych cechach. Masz szansę stworzyć z nim nadzwyczajną więź, bo Ty znasz go najlepiej.
- Nie musisz sprawdzać hodowli
Niestety niektórzy hodowcy nie zajmują się szczeniakami we właściwy sposób, dlatego często słyszy się o pseudohodowlach. Sprawdzony hodowca, który dba o charakterystyczne rasy psów to naprawdę rzadkość. Kiedy wybieramy mieszańca, nie musimy szukać sprawdzonego hodowcy – możemy spośród tysięcy, czekających na dom psów, wybrać takiego, który pasuje do nas najlepiej pod względem wieku, wyglądu i charakteru.
- Wszędzie można zaadoptować mieszańca
Najpiękniejszy na świecie kundelek może być blisko nas – w najbliższym schronisku. Często po szczeniaki rzadkich ras trzeba nawet jechać za granicę.
- Kundelek nie kosztuje fortuny
Rasowy pies może kosztować kilka a nawet kilkanaście tysięcy. Adopcja psa ze schroniska jest darmowa. Kwota, którą mógłbyś wydać na rasowego psa, pozwoli Ci utrzymywać mieszańca przez długi czas.
- Nie potrzebujesz psa do konkretnych zadań
Jeśli chcesz, aby Twój pies był domownikiem, a Ty nie jesteś pasterzem owiec, ani myśliwym – nie musisz mieć psa konkretnej rasy. Jamniki to norowce, które służyły kiedyś do wypłaszania małych zwierząt z jam, a foksteriery wyhodowano, aby pomagały przy polowaniach. W sytuacji kiedy nie potrzebujesz psa do konkretnych zadań – wybierz mieszankę cech różnych ras.
- Zyskujesz wyjątkowego przyjaciela
W przypadku, gdy kupujesz rasowego psa, możesz spodziewać się po nim konkretnych cech charakteru. W przypadku mieszańca – musisz go najpierw dobrze poznać. Może okazać się, że to wielki indywidualista albo pokorny przyjaciel. Pamiętaj wtedy, że to Twój zwierzak, więc jego zachowanie w dużej mierze zależy od Ciebie.
- Ratujesz życie
Wiele schronisk i przytulisk w Polsce i na świecie pęka w szwach od nadmiaru bezdomnych zwierząt. Część z nich znajduje w końcu dom, ale niektóre do końca życia pozostają bezpańskie. „Ratując życie jednego psa, nie zmienisz świata, ale świat zmieni się dla tego jednego psa”.
- Walczysz z pseudohodowlami
Niestety wciąż powszechną praktyką jest kupowanie szczeniaków od pseudohodowców. Gdyby to nie było prawdą, rynek nielegalnych hodowli nie prosperowałby tak dobrze. Adoptując psa, zmniejszasz ilość bezdomnych czworonogów, a pseudohodowle tracą potencjalnych kupców.
- Otwierasz serce
Każda żywa istota zasługuje na to, by godnie żyć – niezależnie od pochodzenia, wielkości, rasy czy koloru. Możesz zaadoptować zwierzę, które będzie towarzyszyć Twojej rodzinie i ją kochać. Nieważne czy to najpiękniejszy na świecie bernardyn czy rudawy kundelek. Wyciągnij rękę i otwórz serce dla psa, który będzie Twoim przyjacielem.
Schronisko dla zwierząt w Poznaniu
Bukowska 266, 60-189 Poznań
http://schronisko.com/
17 produktów, których nie mogą jeść psy
Dogs with choice of food diet
Chcąc zatroszczyć się o nasze pupile, zdarza się, że chcemy im dać do spróbowania nasze ulubione smakołyki. Musimy być bardzo ostrożni w takim dokarmianiu zwierząt, bowiem niektóre „ludzkie” produkty zagrażają ich zdrowiu, a nawet życiu!
Jedzenie dla psów w znaczący sposób różni się od naszego. Flora bakteryjna przewodu pokarmowego u psów jest dużo uboższa, dlatego pies ma problemy z właściwym trawieniem wielu produktów. Niestety psy lubią smak zakazanych dla nich produktów.
Oto lista 17 produktów, których nie mogą jeść psy:
- Czekolada – zawarta w nich teobromina jest dla psów trująca i źle wpływa na serce. Psy nie mogą jej absolutnie jeść. Nawet mała ilość może być dla nich śmiertelna.
- Orzechy Makadamia – ten smaczny dla nas produkt z Australii, posiada toksyczne związki, które źle wpływają na zdrowie psów.
- Czosnek i cebula – zawierają toksyczny tiosiarczan sodu, który może u psa nawet wywołać anemię.
- Winogrona i rodzynki – szkodliwe substancje, obecne w winogronach, osadzają się w nerkach psów.
- Owoce i warzywa – nie powinny być ważnym elementem psiej Cytrusy powodują u psów wymioty, a awokado jest toksyczne. Warzywa strączkowe i kapustne powodują wzdęcia.
- Ziemniaki – szkodliwe oczka, pędy oraz zielona skóra od ziemniaki gromadzi dużo silnie toksycznej solaniny. Psy mogą jeść tylko ugotowane, zdrowe i ubite ziemniaki.
- Liście rabarbaru, szczaw – szkodliwy kwas szczawiowy może dopuścić do kamicy nerkowej u psa.
- Kawa – obecna w kofeinie teobromina jest substancją zabójczą dla psów. Pod wpływem tego związku psy nie chcą jeść, są apatyczna i wymiotują. Najmniejsza ilość kawy, herbaty lub kakao może spowodować poważne zaburzenia ciśnienia.
- Witaminy dla ludzi – zawarte w wielu lekach żelazo może źle wpłynąć na układ pokarmowy psa.
- Grzyby – każdy gatunek grzybów jest dla psów trujący. Zakłócają one pracę żołądka, systemu nerwowego, nerek oraz serca.
- Ciasto drożdżowe – zjedzenie przez psa surowych drożdży może prowadzić do pęknięcia układu pokarmowego w wyniku wielokrotnego wzrostu drożdży.
- Surowe jajka – mogą powodować anemię przez dostępną w nich trimetyloaminę.
- Pestki jabłek – zdrowe dla psów jabłka zawierają w sobie szkodliwe dla psów pestki. Osłonka jabłkowych pestek zawiera amigdalinę, cukier i cyjanek, które w procesie trawienia zamieniają się w silnie trującą substancję.
- Alkohol – wywoła od razu u psa wymioty, problemy z oddychaniem, a nawet śpiączkę lub śmierć. Lampka wina lub małe piwo może zabić psa ważącego 7 kg.
- Sól, proszek do pieczenia, soda – mogą powodować skurcze mięśni.
- Przyprawy – układ pokarmowy psów akceptuje tylko niewielką ilość soli.
- Ugotowane kości – kości ugotowane, upieczone lub usmażone są niezdrowe dla psa. Po pierwsze, ugotowana kość łatwo pęka i staje się niebezpiecznie ostra – może przebić psu np. jelito. A po drugie, ugotowane kości stają się w żołądku jak cement i powodują poważne problemy z trawieniem.
Chcę podkreślić, że karmienie psa resztkami ze stołu jest truciem, mimo tego, że macha on ogonem. Nie ma jedynej właściwej diety dla wszystkich psów. Należy obserwować naszego pupila i na bieżąco dostosowywać dietę.
Shiba inu, czyli pieseł z memów
Charakter
Shiba to mały szpic o mocnej budowie i wyraźnych cechach szpiców orientalnych. Ma skośnie osadzone oczy i niewielkie, nachylone do przodu stojące uszy. Charakteryzuje się krótką, grubą i sztywną sierść, która jest nastroszona.
Umiejętności
Zwinne i szybkie psy, które nadal pomagają w Japonii w polowaniach. Są to wytrwałe i odważne psy, które stają się przyjaciółmi ludzi. Ich właścicielami są często mieszkańcy japońskich miast, słynących z dużego zagęszczenia. Niehałaśliwy i czujny pies szczeka tylko, gdy ma ku temu ważny powód. Zachowuje dystans w stosunku do obcych, ale po pewnym czasie akceptuje osoby, które poznaje. Nie jest wobec ludzi agresywny, ale jest dominujący wobec innych psów.
Szkolenie i wychowanie
Shiba to niezależny i inteligentny pies, którego wyszkolenie staje się często wyzwaniem. Wychowanie tego psa wymaga uszanowania jego natury oraz żelaznej konsekwencji. Już jako szczeniak musi mieć wpajane zasady, których nie może złamać. Jeśli nie będziemy konsekwentni, psa trudno będzie opanować, gdy dorośnie.
Dla kogo?
Shiba będzie najlepszym przyjacielem dla cierpliwej osoby o silnej osobowości. Jest on bardzo rodzinny i, co ciekawe, nie wyróżnia żadnego z jej członków. Lubi dzieci.
Kłopotliwe cechy:
- uparty i niezależny
- bywa agresywny wobec innych psów
Dobre cechy:
- zdrowy, odporny i długowieczny
- łatwy w pielęgnacji
- niekłopotliwy w domu
- ekonomiczny w utrzymaniu
Historia rasy
Shiba to najprawdopodobniej najstarsza rasa z Japonii. Historia tej rasy sięga ok. 7 tys. lat p.n.e. Kolejna fala migracji odbyła się w III wieku p.n.e. i towarzyszyły jej także psy. Rozmarzające się zwierzęta dały początek sześciu japońskim rasom: akita, hokkaido, kishu, shkoku, kai i shiba. W starojapońskim Shiba oznaczało „mały”. Współcześnie nazwa rasy intepretowana jest jako „zarośla, krzewy”. Rasa ta pierwotnie była przeznaczony do polowań na małe i większe ssaki oraz ptaki. Pierwotnie istniały trzy odmiany shiba, pochodzące z różnych regionów: shinshu shiba, mino shiba i sanin shiba. Na przełomie XIX i XX wieku zaczęto sprowadzać do Japonii psy ras zachodnich i krzyżować je z miejscowymi. W 1928 roku powstała organizacja, której celem była ochrona rodzimych psów przed wyginięciem. W tym samym roku odbyła się też pierwsza wystawa ras japońskich. W 1937 roku shiba został oficjalnie uznany za „pomnik przyrody”. Podczas I wojny światowej mino shiba i sanin shiba praktycznie wyginęły, przetrwało natomiast trochę przedstawicieli shinsu shiba.
Pieseł z memów
Pieseł to internetowy mem, przedstawiający psa rasy Shiba inu, który zyskał popularność w 2013 roku. Mem przedstawia psa w towarzystwie oryginalnych tekstów napisanych fontem Comic Sans. Zdziwienie rysujące się na pysku psa jest kluczowym elementem mema. Teksty przedstawiają: „wow” za pomocą wewnętrznych monologów. Polska nazwa mema została stworzona przez Randalla Kieślowskiego na jego profilu w portalu Facebook, którego popularność przewyższyła anglojęzyczną wersję profilu z memem.
Przykładowe memy z Piesełem
Jamniki – Hot DOGI
Charakterny jamnik to, mimo wzrostu, który jest niepozorny, pies wyraźnie zaznaczający swoją obecność. Jamniki Długowłose i krótkowłose różnią się zarówno wyglądem, jak i charakterem.
Jamniki to rasa pochodząca z Niemiec. Nazywane w języku niemieckim „dachshund” są połączeniem słów: borsuk i pies. Zwierzęta te, bowiem przypominają budową borsuki, ale również umieją na nie polować. Polski odpowiednik nazwy rasy także nawiązuje do ich cech – jamniki lubią tropić zwierzynę w norach. Pociągła budowa pomaga im bezproblemowo dostać się w leśne jamy.
Jamnik – historia rasy
Przodkowie jamników, mimo tego, że rasa powstała w Niemczech, żyli już w starożytnym Egipcie. Nad Nilem można spotkać m.in. rysunki jamnikopodobnych stworzeń na ścianach świątyń oraz psie posągi z tamtych czasów. Rasa oficjalnie powstała w średniowieczu, o czym mówią pierwsze wzmianki na ich temat. Na początku jamniki były przystosowywane do chłodnych temperatur – trzymane na zewnątrz. Tresowano je bowiem na towarzyszy polowań. Pomagające w tropieniu zwierzyny jamniki z łatwością znajdywały borsuki, lisy oraz dziki. Obecnie jamniki spotkamy najczęściej jako towarzyszy rodziny.
Jamnik – wygląd
Jamnik to niski pies o długim korpusie i krótkich łapach. Maksymalnie osiąga wzrost 25 cm i wagę 10 kilogramów. Nos psa jest zwykle dość duży, a pysk długi. Jamniki mają duże przednie łapy, dzięki którym łatwo rozkopują nory. Twarda sierść chroni psa przed zranieniem. Rasa, według wzrostu dzieli się na: jamniki miniaturowe, standardowe i królicze. Cechą wspólną są długie, opadające uszy. Jamniki mogą być jedno- i wielokolorowe. Wyróżniamy dwa rodzaje sierści: czarną i czerwoną (od miedzi, przez rdzę, aż po ciemny brąz). Najczęściej spotykane są brązowe i czarne.
Jamnik – usposobienie
Jamnik to pies o niejednoznacznym charakterze. Jest to pies spokojny i radosny, a zarazem zdystansowany i uparty. Nie zawsze słucha właściciela i lubi polować na mniejsze zwierzęta, takie jak mysz czy ptak. Jamniki często nie przepadają za dziećmi i obcymi. Kluczowe jest właściwe i konsekwentne wychowywanie psa od pierwszych dni życia. Jamniki są lojalne wobec właścicieli, ale także bardzo hałaśliwe.
Jamnik – zdrowie
Najczęściej występującym problemem ze zdrowiem u jamników jest schorzenie kręgosłupa. Mogą cierpieć na tzw. Dysk międzykręgowy, a nawet ulegać urazom kończyn czy kręgów. Często pojawiają się także problemy z uszami i oczami. Powszechną chorobą jest padaczka oraz atopowe zapalenie skóry.
Jamnik – dla kogo ta rasa?
Nieoczywiste w zachowaniu jamniki muszą mieć zdecydowanych i konsekwentnych właścicieli. Najlepiej udać się na szkolenie lub samodzielnie tresować psa, jeśli czujemy się do tego kompetentni. Nie jest to pies dla osób goszczących w swoim domu często gości. W kontaktach z dziećmi trzeba mieć do jamników dystans, bowiem nie rozumieją one, że dzieci wymagają innego traktowania i dorośli.
Jamnik – jak pomóc?
- Fundacja SOS dla Jamników
- Fundacja Jamniki Niczyje